6 maanden na mijn diagnose

Een half jaar na mijn diagnose

Inmiddels is het 10 november en zijn we een half jaar verder nadat ik te horen kreeg uitgezaaide longkanker te hebben van een zeer unieke vorm van kanker, waarbij ik terminaal werd verklaard en volgens de statistieken nog een paar jaar te leven heb, als ik gebruik maak van bestraling of hormooninjecties. Chemo heeft namelijk geen effect op mijn type kanker. Het zit overal en nergens. De arts is verontrust en raad mij aan zo snel mogelijk te starten met één van de behandelingen. Ik liet het op me inwerken en in overleg met Wilma hebben wij besloten helemaal niets te doen. Het lijkt me geen goed plan om mijn lichaam te voorzien van troep om de troep die er al in zit er uit te halen. Jullie hebben het al kunnen lezen in een eerdere blog.

Drie scans en een bloedonderzoek

Vorige week heb ik een drie tal scans ondergaan. Een CT abdomen carcinoid, een CT Thorax en ook een MRI wervelkolom. Vandaag een bloedonderzoek en aansluitend de uitslagen van dit alles.

De uitslag

De uitslag bleek wonderbaarlijk genoeg stabiel.Mijn long was wel meer aangetast, maar dat kwam doordat ik drie weken geleden zoals jullie al konden lezen een zware longontsteking heb gehad. Maar verder was niets gegroeid en is het rustig in mijn lijf. Temperatuur 36,6 en ook geen rare afwijkingen in mijn bloed. Dat was drie weken geleden ook anders en extreem hoog op bepaalde gebieden.

Met Suki La Cruz mijn favoriete laborant

Wat wil ik hiermee zeggen

Ik heb natuurlijk nog een heel lange weg te gaan en ben er nog lang niet. Maar het is voor mij altijd een bewuste keuze geweest om geen behandelingen te doen. De kanker in mijn lijf is er ingekomen zonder dat ik extreme rotzooi in mijn lijf heb gegooid. Dus waarom zou ik het dan met andere rotzooi moeten bestrijden? Ik ben wat dat betreft redelijk nuchter en bedenk dat als kanker in mijn lijf een kans heeft gehad zonder dat ik extreem rare dingen deed dan moet het er ook uit kunnen op het moment dat ik naar mijn levensstijl kijk en daarin zaken aanpas. Radicaal! Dat dan weer wel, want kanker is voor mij een boodschap geweest waar ik in eerste instantie niet naar wilde luisteren. Totdat ik ECHT ziek werd en ik na de diagnose bij de les kwam. Want ergens is het in mijn leven de laatste jaren fout gegaan als je het mij vraagt? Desnoods blijft de kanker zitten waar het zit, zolang het maar stabiel blijft ben ook ik rustig. Als ik zo oud kan worden dan teken ik daarvoor.

Als je dan ook bedenkt dat ik eigenlijk zo snel mogelijk had moeten beginnen aan hormooninjecties omdat mijn situatie zorgelijk was. Wat zou er dan gebeurd zijn als ik inderdaad was gestart met hormooninjecties of bestralingen met alle betreffende bijwerkingen? Want zeg nou zelf: Ik kon niet meer genezen of op welke wijze dan ook geholpen worden en moest mij er bij neerleggen dat ik er zelfs met behandelingen binnen 5 jaar volgens de statistieken aan dood ga. ( Ik besef me – wederom  – dat ik er nog lang niet ben ) Met een beetje geluk zouden de behandelingen aanslaan en leef ik wat langer. maar ook dat was niet zeker omdat de behandelingen nu eenmaal niet bij iedereen aanslaan en als ze dan aanslaan dan kan men niet zeggen voor hoelang?

Ik denk dat als ik de behandelingen was gestart en ik kreeg de betreffende bijwerkingen dat ik mij nu heel beroerd had gevoeld. De kans was aanwezig dat ik het niet meer zag zitten en een enorme psychische klap te verwerken kreeg. Natuurlijk ben ik een vechter en ben ik positief. Maar ik kan mij heel goed voorstellen dat niet iedereen zo kan denken en dat sommige mensen diep in de put raken als zij zich extreem rot voelen tijdens behandelingen. En dan? Dan is de kans groot dat je binnen de statistieken gaat passen. En ik heb daar geen trek in. Het is mijn lijf. Zolang ik me goed voel ga ik dat gevoel niet verergeren.

Nogmaals: Dit is mijn redenatie en mijn beslissing. Ik zorg voor mezelf dat ik de complementaire methoden en de reguliere zorg tot mij neem op de manier zoals ik mij daar lekker bij voel. Een ander doet misschien totaal iets anders? Niemand is hetzelfde. Het is hoe dan ook mijn ding. Ik denk logisch na. Misschien soms te simpel, maar zolang ik mij er goed bij voel is dit mijn weg. Laten we voorop stellen dat ik niet bang ben voor de dood. En dat is natuurlijk wel een zegening. Maar ik wil nog lang niet dood want ik heb genoeg om voor te leven!!!

Hoe nu verder?

Ik ben door dit voor mij goede nieuws meer en meer gemotiveerd en zal de komende maanden verder gaan met waar ik mee ben gestart. Gezond eten, weer langzaam aan beginnen met sporten, mijn rust nemen op gezette tijden. Ook wanneer ik me echt moe voel midden op de dag. ik leef en geniet van alle kleine dingen. Ben intens gelukkig en laat me door niets of niemand uit het veld slaan.

Omdat ik nog niet weet hoe ik verder wil met deze site, blog ik nog niet al te veel over de dingen die ik allemaal doe en wat nog in het vat zit, maar ik zal hier zo snel mogelijk een beslissing in nemen zodat jullie nog meer inzage krijgen in mijn leven. Jullie zullen dat t.z.t. begrijpen.

Onze dank gaat uit naar iedereen die ons bijstaat en meeleeft.

Zonder mensen specifiek te noemen: Familie, vrienden, bekenden, collega’s en onbekenden. het doet ons goed te zien dat wij hier niet alleen in staan.

We gaan voor een goede uitslag tijdens het volgende meetpunt!