De operatie aan mijn long

Eindelijk is het zover

Gisteren was het dan zover. Eindelijk vond de operatie aan mijn long plaats. Om 8.30 reed ik met Wilma naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Vanwege het weer hadden we extreem last van files en waren we maar net op tijd. Om 10.26 konden we ons melden voor het maken van de eerste longfoto’s.

Dat ging allemaal lekker vlot waardoor we vanaf 10.45 alweer in de grote hal konden wachten op de volgende afspraak rond 13.30 voor de daadwerkelijke operatie. Wat dat betreft lopen de afspraken hier best vloeiend, maar kan de planning soms wat strakker als je het mij vraagt?

Ik kreeg een geweldige onderbroek aan van het ziekenhuis. Een soort washandje met twee gaten er in waar mijn benen in pasten. Een blauw design shirt van Ralph Lauren wat er uit zag als een Bungalow tent waarvan de achterkant is weggewaaid en om het geheel af te kleden kreeg ik een groene badmuts op mijn hoofd. Ik was in geuren en kleuren aanwezig. En dat hebben ze ook deze keer weer geweten. Soms denk ik wel eens dat ik van een andere planeet kom? Ben ik dan de enige die altijd zo vrolijk is ondanks alles?

Al met al duurde het tot half drie alvorens ik de fantastische operatiekamer werd ingereden. Met recht fantastisch, want bij het binnenrijden waan je je op de set van Star wars. Een mega ruimte met diverse monitoren die aan het plafond zijn opgehangen. Vanuit de muur komen er displays tevoorschijn en voer je controle over alle apparatuur die zo praktisch zijn opgesteld dat je het kunt verplaatsen naar alle hoeken van de kamer, zonder dat er draden in de war komen of je andere apparatuur in de weg zit. Het geheel bleek dan ook recent te zijn opgeleverd.

Een team van 6 man sterk zou de operatie uitvoeren. Allemaal aardige mensen. Al met al de meest ideale ambiance waarin jou geopereerd wilt worden. Ik voelde mij direct op mijn gemak.

Van te voren kreeg ik een maagbeschermer, pijnstiller en een pil om rustig te worden. Maar dat laatste sloeg ik af omdat ik relaxed genoeg was en geen extra rotzooi in mijn lijf wilde. Wilma kon er niet bij zijn en werd verzocht te wachten in de hal. Ik kreeg een infuus op de bovenkant van mijn hand geprikt en het feest kon beginnen. De schakelaar ging om en de druppels narcose stroomden een beetje branderig mijn aderen in. Ik moest tot tien tellen. Dat lukte mij. Al deed ik dat binnen 3 seconden. Maar….daarna………werd ik alweer wakker. Jee..ik was gewoon weg geweest en weet echt helemaal niks meer? Ik merkte in enkele seconden dat ik suf werd, maar daarna was ik gewoon weg zonder dat ik ook maar het besef had. Zou dat ook zo gaan met euthanasie? Want dan merk je daar helemaal niks van!? Waar ben ik al die tijd geweest met mijn geest? Geen droom niks?

Deels geslaagd

Affijn. De operatie was achteraf slechts deels geslaagd. De arts was helaas niet in staat om helemaal achter de tumor te komen. Dit was ook de reden dat ik een nachtje moest blijven vanwege het niet kunnen inschatten van eventuele bloedingen die konden optreden. Ik kon hoog en laag springen, maar het was toch echt verstandiger om hier het bed in te kruipen. De verwachting was overigens al dat men hier niet bij kon komen, dus eigenlijk kan ik zeggen dat de operatie geslaagd is geweest.

De komende weken moet blijken of de operatie ook baat heeft gehad? Eventueel volgt er een tweede operatie om nog meer van de tumor te verwijderen, maar daar is het nu nog te vroeg voor.

Naarmate de avond zijn intrede deed begon ik wat meer last te krijgen van mijn keel. Voornamelijk met slikken. Ik heb een paracetamol genomen en na het beantwoorden en bekijken van diverse berichtjes ben ik rond 01:00 uur gaan slapen. De nacht was een beetje onrustig, maar inmiddels is het alweer een stuk beter met mij. Het is op het moment van dit schrijven 8.33 en ik krijg mijn ontbijt. De zusters en verplegers zijn erg aardig, het eten is goed en ik kan gewoon met een volwaardige laptop vanuit het plafond tv kijken, skypen en internetten.

Voor mij is het AVL alsnog een mooi en prettig ziekenhuis. Modern en vriendelijk. Tis alleen een bietje druk en er lopen te veel mensen zonder haar waardoor je direct bij binnenkomst het besef hebt dat je hier niet te vaak moet binnen lopen.. Je kunt niet alles hebben denk ik maar.

Ik sta nog steeds volledig achter mijn keuze qua behandelingen en het volgen van mijn eigen weg. Voer zelf de regie over alles en heb de voor mij perfecte balans gevonden tussen reguliere en complementaire zorg.

Wil je weten wat ze hebben gedaan? Lees dan hier mijn vorige blog waarin ik dit kort uitleg.