Intake Erasmus MC en een bloederige zaterdagnacht

Na de aankondiging van mijn vertrek bij het AVL ondernam ik direct actie om ondergebracht te worden bij het Rotterdam MC op basis van een tip van een vriend die daar – helaas – positieve ervaringen heeft opgedaan voor wat betreft zijn behandelingen.

De weg naar het Rotterdam MC leek mij in eerste instantie minder druk dan naar het AVL vanaf Arnhem, echter dat viel behoorlijk tegen. Als je er bijna bent begint de uitdaging. Al met al hebben we behoorlijk moeten zoeken om uiteindelijk bij de juiste ingang en afdeling te komen. Maar goed, alle begin is moeilijk. Ik heb echter zo moeten zoeken dat ik niet kan beloven dat ik er de volgende keer makkelijker naar toe rijd, 😉

Het is een behoorlijk gebouw waar niet alleen mensen met kanker geholpen worden. Maar voor wat betreft mijn type NET kanker lijk ik op dit moment de juiste arts te pakken te hebben. Wilde de arts in het AVL niets weten over mijn complementaire weg, is mijn arts in Rotterdam tegenovergesteld geïnteresseerd. Binnen enkele minuten na onze kennismaking kon ik mijn tranen van blijdschap niet langer bedwingen. Hebben jullie enig idee hoe het is om na drie jaar eindelijk gehoord te worden en serieus genomen te worden?

Onbekend maakt onbemind was het drie jaar lang, maar nu lijkt het tij te keren. Eindelijk kan ik vertellen wat ik heb gedaan en nog doe. Waarom en waarom niet. Ik mag mijn verhaal vertellen. Al wordt er verder niets mee gedaan, dan nog kan ik van mij af praten en voelt het tien keer beter dan iedere keer weer onderbroken te worden door een opmerking als “Sylvia Millecam is ook overleden aan een complementaire weg’. Werkelijk….om moe van te worden. Ik ben dan wel geen arts, maar ben alles behalve een idioot die zomaar van alles aanneemt. Ik ben goed van vertrouwen. Misschien soms wel te goed, maar als het gaat om mensenlevens,  ben ik niet achterlijk en in staat artsen op bepaalde fronten in verlegenheid te brengen.

Ik snap gewoonweg niet, dat artsen geen interesse hebben in wat ik doe? Waarom zijn zij een artsenstudie gaan volgen? Je wilt toch mensen beter  maken? Als het alleen om het geld gaat dan kun je van alles en nog wat bedenken, maar kiezen voor een beroep als arts, heeft te maken met een interesse in het medische vak en niet in de interesse om geld te verdienen lijkt mij. “Laat ik arts worden”, Dat verdiend zo lekker! Met alles wat daarbij komt kijken kan ik mij niet voorstellen dat je zonder “oprechte’ interesse je studie begint. Maar dat kan aan mij liggen?

Wat is de reden dat alle artsen die ik heb gesproken NIETS willen weten van mijn complementaire weg? Wat ik vaak te horen kreeg is dat men geen interesse heeft omdat het niet wetenschappelijk bewezen is wat ik doe. Dat klopt ook. En ik weet wel waarom. En ik weet ook waarom dit NOOIT zal gebeuren. Verder laat ik het hierbij… Het systeem is gewoon op een dusdanige manier ingericht dat belangen anders wegen dan je zou verwachten.

Ik heb er vaker over geschreven, maar moest het wederom even melden vandaag omdat ik in de afgelopen week meerdere keren heb meegemaakt dat mensen nog steeds staan te klapperen met hun oren als ik vertel wat ik doe en waarom. En zelfs één van mijn beste vrienden staat nog steeds met verbazing te kijken hoe ik mij staande weet te houden terwijl zijn vader binnen enkele weken na zijn diagnose achter de geraniums zat om niet veel langer daarna te overlijden. Voor hem is dat een ervaring die een enorme stempel heeft gedrukt op zijn leven en ervoor heeft zorg gedragen dat hij maar moeilijk kan geloven dat zijn vader is overleden aan kanker en dat medische wereld niets voor hem heeft kunnen doen terwijl ik, zijn goede vriend, een weg bewandel naar genezing door mijn eigen pad te kiezen en zonder enige medische kennis de volste overtuiging heb te kunnen genezen van een type kanker waar NIEMAND van geneest?

Alweer Edwin? Je hebt het daar al zo vaak over gehad? Weer zon lange blog? JA WEER! Omdat ik het blijkbaar MOET herhalen omdat nog steeds heel veel mensen niet snappen dat het kiezen van je eigen weg naar genezing zo van belang is voor het succes wat je gaat behalen. Je MOET achter jouw gekozen weg staan. Regulier of complementair, dan wel vanuit een holistisch oogpunt. Zolang jij er volledig achter staat kun je wonderen verrichten! En wederom ligt daar een enorme valkuil waarom het alsnog bij veel mensen niet goed komt. Mensen pretenderen niet angstig te zijn, maar zijn het doorgaans wel. En dat is ook niet zo vreemd en mag ook omdat we mens zijn. Maar er is meer….zoveel meer.

Kun jij je voorstellen hoe het zou zijn om kanker te krijgen, en jij sinds je geboorte weet dat kanker gezien kan worden als een positief signaal vanuit ons lichaam om ons aan te geven dingen anders te doen. Niets dan dat. Je weet dus niet beter dan dat kanker gewoon een signaal is en als je dat op de juiste manier oppakt en er ook snel genoeg bij bent door je leven om te gooien en bepaalde emoties een plek geeft weer geneest….Gewoon een signaal als: Hey, Jij daar, ik ben hier omdat je al een hele tijd niet meer gezond leeft, doordat je verdriet hebt, boos bent, of op een andere manier niet goed in je vel zit. Tot hier en niet verder.

Stel je eens voor dat wij op deze manier zouden zijn opgevoed. Door onze ouders, de media, artsen en alles om ons heen. Dan zou kanker toch een heel andere lading hebben? Los van dat wij mensen MOETEN overlijden omdat dit zo bepaald is en de normaalste zaak van de wereld is. Moeilijk om je dat te beseffen? Ik weet zeker dat we dan vele malen minder spastisch tegen kanker aan zouden kijken en dat kanker net als aids al lang een chronische ziekte is. Aids in de jaren 80; Als je het kreeg kwam je er aan te overlijden. En ineens was daar de oplossing…Een Aidsremmer. En iedereen met Aids hoefde zich niet langer zorgen te maken. Je slikt de remmers en kan door met je leven. Bizar toch als je erover nadenkt? Ik kan mij de angst voor Aids nog goed herinneren en het leek in die periode wel alsof kanker even niet bestond of gewoon minder belangrijk was? En dat alles nog geen 30 jaar geleden!

Probeer er dus iets aan te doen en zorg dat je vertrouwen krijgt in je eigen kracht en eenvoudige aanpassingen in je leven zodat je, je wellicht langzaam aan weer beter gaat voelen. Geef je emoties een plek en ga weer verder met je leven zoals het bedoeld is. Stel je voor dat wij zo zouden worden opgevoed….. Wat zou dat betekenen voor hoe wij op dit moment in de wereld met kanker omgaan?

Kanker maakt je ziek en vaak volgt de dood. Dat is een feit! Maar zolang er mensen genezen van zowel reguliere behandelingen als wel van complementaire behandelingen in soms vergelijkbare situaties, vraag ik mij af hoe dat kan? Ik weet het wel, maar vele met mij helaas nog niet. Het is onze mindset. Onze mindset is bepalend en met hulp van de juiste levensstijl maakt onze mindset het verschil tussen leven en dood. Stellig en mijn overtuiging waar niemand mij vanaf kan houden.

Toonde ik pas remissie aan en lijk ik in de goede flow te zitten, maak ik het afgelopen weekend weer iets bijzonders mee waar een ieder zich mee kan afvragen: Moet ik nu naar de arts of is dit weer een signaal om mij iets duidelijk te maken?

Afgelopen zaterdag ben ik met Aleksandra sinds lange tijd weer naar Pleasure Lounge geweest. We hebben een leuke avond gehad. De muziek was goed en ook de sfeer. We kennen een hoop mensen dus stil zitten was er niet bij. Op een gegeven moment even de rust opgezocht en ons afgezonderd in een nis nabij de garderobe. Aan de ene kant is het leuk om bekenden te zien, maar soms is het ook best zwaar, want het gaat de hele avond over mijn ziekte. Als mensen niks vragen is het niet goed, maar ik hoef niet zozeer de diepte in tijdens een avondje stappen. Ik blog niet voor niets. Daarmee probeer ik juist soms de diepte in te gaan en een ieder te informeren. Maar niet tijdens een feestje.

Aleksandra is een stukje jonger dan ik en wil er soms uit om even alles te vergeten en lekker te dansen. Voor mij is het een hele opgave al zou je dat niet direct aan mij zien. Ik zie er blijkbaar nog goed uit volgens velen 😉 Zeker voor iemand met kanker. Maar ik kan jullie vertellen dat mijn energie binnen enkele minuten beneden peil is op het moment dat men met mij de diepte in wil om het over mijn kanker te hebben op een avond dat ik er gewoon even uit wil. Even niks. Gewoon dansen en kletsen, mensen ontmoeten en even genieten. Ik snap het hoor, maar 20 tot 30 keer op een avond trek ik gewoonweg niet.We brachten rond 3 uur een vriend naar huis en rond half vier lagen we op bed. Laat het vier uur zijn geworden?

Eenmaal in slaap gevallen werd ik rond een uur of zes wakker. Ik voelde tijdens het ademen dat ik iets in de luchtpijp had. Wat nu weer? Het gorgelde een beetje in mijn luchtpijp. Ik hoest een keer voorzichtig en voelde direct dat het niet goed was. Met de mond dicht naar de badkamer om in de wasbak te spugen. Tadaa! Bloed! Lang geleden, maar ik hoestte weer bloed op. Helder, maar ook oud bloed. En niet alleen bloed, maar ook wat dikker bloed wat lijkt op “weefsel”. Geen idee? Waar komt dit nu weer vandaan? Verder voelde ik mij wel goed?

Gelijk de laptop er bij en via google gaan zoeken wat het kon zijn. Ik denk gelijk aan het positieve en kon mij voorstellen dat de tumor die bewezen aan het afsterven is nu in de long restjes loslaat die ik tijdens het ademen in de luchtpijp krijg???? En dat kan dus. Een heel normale reactie tijdens een genezingsproces. Maar ook een heel normale reactie bij het hebben en krijgen van kanker. Maar NIET altijd een slechte reactie van het lichaam. Ik stuurde Biologika Nederland een bericht en kreeg bevestiging van mijn vermoedens.

Nu ben ik niet snel bang, maar ik wil wel graag weten wat er aan de hand is. Ik kan mij heel goed voorstellen dat mensen met kanker hier dusdanig van schrikken en zich snel heel erg ongerust maken. Ik dus niet en zeker niet nadat ik bevestiging kreeg van wat ik zelf al dacht dat het was. Als je een tumor afbreekt met alles wat ik doe aan meditatie, supplementen, voeding etc., dan moet het afval ergens heen. Deels plas ik het uit en deels komt er dus iets vanuit de long in de luchtpijp en kan ik het ophoesten.Vandaag, de dag erna had ik nog kleine beetjes bloed en lijkt het nu weer rustig.

Kanker hebben is en blijft een leven vol ups-and-downs. Dat hoort er bij. Zolang de ups-and-downs plaats maken voor meer ups dan downs gaat het de goede kant op. En dat verschil merk ik wel heel duidelijk. Naarmate ik verder kom en mijn weg met volharding blijf volgen, word het beetje bij beetje steeds lichter aan de andere kant van de tunnel.

In 2015 vertelde iemand mij dat ik met een streng dieet een jaar bezig zou zijn om te kunnen genezen. Een streng dieet van een jaar??? Dat was voor mij geen optie. En een jaar lang??? Sorry, dat kan ik gewoon niet. Ik moet ook kunnen genieten al is het van kleine dingen. En nu ben ik inmiddels drie jaar bezig en doe ik alles op mijn eigen manier en het zit er nog? De andere kant van het verhaal is dat ik remissie heb aangetoond en dat ik bovenal  GENIET! En de wijze waarop IK het doe is voor mij draaglijk. Niet optimaal, maar draaglijk.

Wat zou er gebeuren als ik echt alles wat slecht is ban? Geen dagen meer heb dat ik een halve kilo snoep weg eet? Geen biertje meer drink? Stop met vlees? Geen twee kopjes koffie meer neem per dag? Geen frietje meer eet? “GEEN” pizza? Wij eten nu minstens 6 dagen per week gezond thuis en af en toe dus een klein beetje zondigen. Mensen, waar een wil is, is een weg. Begin met die uitgeperste citroen met lauw water iedere morgen een half uur voordat je gaat eten. Maak je chiazaadjes of lijnzaadjes avonds klaar om morgens op te drinken zodat je darmflora een positieve boost krijgt. Let op de yoghurt die je koopt en geef iets meer uit aan een yoghurt met net even wat meer goede bacteriën. Al smaakt het gelijk en scheelt het 1,50 euro per halve liter. Het verschil zit em in die bacteriën. Pak dat pak Kefir uit de schap. Ik neem iedere dag een halve liter. Groene thee…lees oude blogs van mij terug of google jouw weg naar genezing of preventie. Want in de huidige maatschappij met angst en ziekten ben je verplicht aan jezelf en je dierbaren verantwoord en bewust te leven. Los van je werkgever! Die zie liever mensen die vol in hun energie staan. Vandaar dat ze weinig met mij kunnen op dit moment en ik ook op dat vlak mijn eigen plan trek om in 2018 weer mee te tellen! Dat is een droom waar ik naartoe werk: In 2018 weer meetellen en presentaties geef aan het personeel van bedrijven. Motivatie en inspiratie sessies met zelfs teambuildingsessies om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. Hoe mooi zou dat zijn!

Ik had het graag in 2017 gewild, maar heb het niet voor elkaar gekregen. De kanker is nog te hardnekkig en ik heb te veel tegenslagen te verwerken gehad. Zelfs nu remissie is aangetoond moet ik alle zeilen bijzetten om geen terugval in mijn remissie te krijgen. Het is niets anders dan een soort voetbalwedstrijd. Ik sta nog steeds achter, maar zit in de verlening en begin langzaam met doelpunten scoren.

Enkele van jullie hebben aangegeven te willen starten met enkele basis supplementen die aan de basis staan van een sterk immuunsysteem. De basis zoals ik deze ook gebruik. Wij informeren je binnenkort per email. Je kunt jezelf opgeven door een berichtje aan ons te sturen aan info @ chooselifenow.nl ( uiteraard zonder spaties ) en dan onder vermelding “ Ik wil graag op de hoogte gehouden worden.

Nou, dat was weer lekker lang! Sorry, maar ik krijg het niet korter, dus jullie moeten het er maar mee doen 😉 Fijne avond. Ra,ra wat ik ga doen?