Ik zet mijzelf nu op nr. 1.

Bestel allemaal,

Na drie jaar van ‘strijden’ en vooral anderen helpen, is het moment gekomen dat ik tijd neem voor mijzelf.

Het was mijn missie om aan te tonen dat ik remissie kon aantonen vanuit een terminale situatie waarbij mijn type kanker geen enkele overgave zou uiten, behalve door wat ik heb weten te bewerkstelligen. Maar nu ben ik op en geef ik mij over aan professionele hulp van derden om vooral aan mijzelf te denken en de rust te vinden waar ik al heel lang naar op zoek ben.

Drie jaar lang heb ik moeten inboeten op mijn energie door er altijd te zijn voor derden, maar nu gaat het niet langer. Ik huil om het minste geringste en loop op mijn tenen! Het is zoals intimi weten niet zozeer de kanker waar ik mij zorgen om maak, maar de hele situatie er omheen.

Organisaties die niet mee lijken te werken, mensen die van alles beloven maar niet nakomen, mensen die negativiteit over mij heen gooien en zo kan ik van alles opnoemen wat ervoor zorg draagt dat je toch op diverse manieren stress ondervindt wat een eventuele genezing niet ten goede komt.

En daar wil ik vanaf, want ik geloof dat ik kan genezen, dan wel mijn ziekte chronisch kan maken, maar dan moet de rem er NU op en moet ik NU doen wat ik een ander adviseer: Rust, meditatie, gezond en bewust eten etc. etc. voordat ik straks echt in een sterhuis lig.

Na het laatste feestje van twee weken geleden heb ik een enorme terugval gekregen. Het is gewoon niet te doen voor mij.De impact die het op mijn lijf en psyche heeft wil ik niet langer. Ik elimineer voorzichtig bepaalde mensen en wil alleen nog maar een positieve vibe voelen.

Met de stoute schoenen aan heb ik aan enkele organisaties hulp gevraagd, waarbij gebleken is dat het lastig is gehoord te worden. Soms zelfs krijg ik geen enkele reactie terug van mensen die ik al wat jaren ken. Negeren is erger dan een negatief bericht terug. De bedrijven waar ik voor heb mogen werken hadden hun servicegerichtheid altijd hoog in het vaandel staan. Wat dat betreft is het jammer dat mijn gezondheid het niet langer toelaat hen hierin te adviseren. Ik zou gelijk weer centen verdienen en het leven zou er direct anders uitzien. Maar het is even wat het is.

Het zet mij meer en meer aan het denken over hoe onze maatschappij in elkaar steekt. Mensen zijn voornamelijk met zichzelf bezig. ( Ik scheer zeker niet alles en iedereen over één kam )

Ik ben en blijf een rare vogel, maar ben trots op wie ik ben. Mijn leven heeft mij gevormd en ik blijf nog steeds dankbaar voor mijn diagnose omdat ik anders zou zijn doorgegaan en er al niet meer zou zijn geweest. Ik hoop dat jullie mij mijn rust gunnen.

Mijn medicatie is opgevoerd en de steken in mijn long worden ondanks de remissie erger dan ooit tevoren.

Het is ‘nachts lastig om naar het toilet te gaan zonder hulp, maar ik moet doorzetten want als ik niks doe dan weet ik zeker dat ik de pijp aan Maarten kan geven…..

Ik probeer af en toe een blogje te maken, maar ga mij niet te veel bezig houden met U.Excuses daarvoor. Ik heb U handvatten aangereikt. Handvatten die werken al is het nog steeds niet wetenschappelijk bewezen!

Maar kijk naar mij, ik ben er nog steeds terwijl ik ben opgegeven. En natuurlijk kan er sprake zijn van uitgesteld geluk….we komen er snel genoeg achter, want ieder leven is eindig en als ik alsnog plafonddienst krijg, dan had ik:

1. Eerder voor mijzelf moeten kiezen en verantwoordelijkheid moeten nemen ten aanzien van mijn gezondheid ( De bakker eet oud brood )
2. Minder financiële problemen moeten hebben, want dat is een heel grote valkuil voor veel kankerpatiënten waardoor de bijkomende stress killing is.

Ik blijf roeien met de riemen die ik heb want veel anders zit er niet op. Voor mijn gevoel ben ik de hele dag aan het uitleggen wat ik doe en waarom en waarom ik dingen ook niet doe. Maar vele van jullie hebben slechts een topje van de ijsberg meegekregen. Zeker op spiritueel vlak kan ik zelf soms niet bevatten wat ik voel en meekrijg. Als ik er thuis over begin dan klappert iedereen met de oren, dus ik verwacht al helemaal niet dat het gros van de mensen mij zal begrijpen. En dat frustreert mij soms ook enorm. Want ik wil het zo graag allemaal vertellen en uitleggen. Voel me soms net alsof ik tegen een muur praat.

Zodra mijn huisarts de juiste mensen aan mij heeft gekoppeld, kan ga ik mij eraan overgeven in de hoop dat mijn inzichten van de afgelopen drie jaar de moeite waard zijn geweest.

Stay strong!

Jullie horen mij weer in een volgende blog

Edwin