Een te lange blog om 2018 in te luiden

Enkele dagen geleden hebben wij afscheid genomen van 2017. Een jaar waarin ik weer veel heb geleerd en dankbaar ben dat ik er nog steeds mag zijn. Al half december maakte ik deze blog,maar vandaag heb ik hem aangevuld om er de langste blog ooit van te maken. Gewoon vluchtig overheen lezen, negeren of juist in je opnemen? Doe je ding.

Vele dierbaren en onbekenden hebben het aardse leven verruild voor een volgende fase. Ik geloof er heilig in dat zij hun rust vinden en besef mij meer en meer dat verdriet vanuit ons ego komt. Zij die in het heden leven kennen geen verdriet omdat het verleden voor hen niet langer bestaat.

Dat klinkt zo lekker eenvoudig, want ik koester met alle liefde de herinneringen aan onze dierbaren die niet langer “zichtbaar” zijn voor de meeste van ons, maar waarvan ik de stellige overtuiging heb dat zij in onze nabijheid zijn om af en toe te kijken hoe het met ons gaat. Heeft u nooit het gevoel gehad niet alleen te zijn? Of dat uw hond of kat opmerkelijk lang naar een bepaald punt in de kamer staart alsof er iemand staat?

Maar ondanks bovenstaande woorden leef ik soms ook met herinneringen in het verleden en voel net als iedereen het verdriet en gemis omdat de persoon waar wij zoveel van hielden niet langer in “fysieke” toestand bij ons is. Mijn troost is dat ik geloof dat het met de dood niet stopt en daar houd ik mij zonder problemen aan vast omdat het ervoor zorg draagt dat de dood voor mij niets anders is dan de overgang naar een andere dementie ( Frequentie). Ik doe er niet te spastisch over en neem alles zoals het is en zoals ik het zie en beleef. Want wat is, is goed. En hoe dan ook is alles voorbestemd. Zo ook de beslissingen die wij nemen. Zodra je daar vertrouwen in kunt hebben wordt alles meer draaglijk omdat het zo bedoeld is….

Het valt mij op dat meer en meer mensen vooral met zichzelf bezig zijn. Mensen vandaag de dag lijken soms meer en meer egoïstisch? En dat is in bepaalde gevallen ook nodig omdat ze het anders niet redden in deze maatschappij waarbij het niet meer vanzelfsprekend is dat wij zonder mankementen oud kunnen worden. Vandaar dat ik ook langzaam maar zeker ook een beetje egoïstisch aan het worden ben omdat ik te veel met anderen bezig ben geweest. Te bezorgd om anderen en of zij het wel redden.

Ik ben ruim een maand niet actief geweest op Facebook en dat gaf mij een enorme rust. Naast Facebook spelen er genoeg zaken om mij onrustig over te voelen, maar zonder Facebook valt er een soort dwangneurose van mij af om maar te moeten kijken hoe het met de rest van de wereld gaat en om altijd “standby” te staan voor mensen met vragen. Laat ik voorop stellen dat ik dit altijd met liefde heb gedaan en nog zal doen, maar op dit moment moet ik echt aan mijzelf denken omdat het anders de verkeerde kant op gaat.

Ik heb het er al over gehad en blijf misschien in herhaling vallen…..Ik dacht vorig jaar in oktober 2017 remissie te hebben aangetoond. Echter bleek dat ik in maart 2016 reeds remissie had en wel dezelfde resultaten had als afgelopen oktober? Hier is mij destijds nooit iets over gecommuniceerd? Deze positieve boodschap zou in maart 2016 een enorme impact op mij hebben gehad om NOG positiever alles te doen wat ik al deed en wilde doen…

Waarom is mijn remissie ruim anderhalf jaar lang verzwegen? Of is het gewoonweg niet belangrijk geweest mij dit te melden? Mijn vertrouwen is hoe dan ook gedaald naar het nulpunt. Het AVL doet veel mooie en goede dingen voor mensen met kanker, maar als het om mij in het bijzonder gaat, heeft het AVL mijns inziens steken laten vallen en vraag ik mij af wat de achterliggende gedachte daarbij is geweest? Wat denkt u dat de reden is geweest dat het AVL anderhalf jaar lang mijn remissie heeft verzwegen van een type kanker waar op GEEN enkele manier remissie van is aan te tonen? Althans, volgens de wetenschap! Het lijkt mij dat remissie dan toch super interessant is? Hoe kan dat? Wat doet hij? Waarom krijgt hij dat voor elkaar en lukt het niemand anders? Het kan aan mij liggen, maar als er levens gered kunnen worden dan zou ik als arts daar ALLES van willen weten!

Ik blijf er bij dat de wetenschap en alternatieve / complementaire geneeskunde bij elkaar gevoegd dienen te worden om – net zoals Henk Fransen zegt – vanuit één geneeskunde te werken zodat het beste van twee werelden samenkomt. Een holistische kijk is daarom zo belangrijk. Alleen op deze manier zijn wij in staat om de beste geneeskunde aan te bieden. Los van de belangen die spelen bij betrokken partijen waardoor de uiteindelijke geneeskunde komt te vertroebelen.

Veel mensen vinden het geweldig om te zien wat ik allemaal doe, maar het is voor even zo veel mensen soms ver van hun bed en niet te bevatten. Alsof ik in een soort fantasiewereld leef? Ik word gewoonweg niet begrepen en merk het keer op keer als ik ook met vrienden spreek over kanker in zijn algemeenheid en kanker specifiek bij bepaalde vrienden, kennissen of familieleden.

Zodra kanker dichterbij komt zie ik dat meer en meer mensen die mij volgen en zich aan mij optrekken, uiteindelijk hun eigen pad kiezen en de eerlijkheid gebied te zeggen dat dit in bijna alle gevallen de keus is voor een reguliere behandeling. En daarmee blijf ik zeggen dat IK alleen predik over wat IK doe. Het hoe en waarom en het hoe en waarom niet. Maar dat het nog steeds aan een ieder is ZIJN of HAAR eigen weg ten aanzien van hun gezondheid te vinden. Hoe dan ook! Dus mensen, kies je eigen pad en laat je door mij inspireren volledig op te gaan in JOUW uiteindelijke pad.

In 2018 zal ik daarom gewoon blijven doorgaan met bloggen, maar ben ik niet langer de persoon die achter mensen aan gaat om hen te overtuigen verder te kijken dan hun neus lang is. Ik heb de toon na ruim drie jaar inmiddels gezet en het mag iedereen duidelijk zijn wat mijn weg is. 2018 is voor mij het jaar waarin ik vooral aan mijzelf en mijn gezin denk en mij richt op MIJN gezondheid. Ik wil rust. Ik krijg hoe dan ook op dit moment niks opgebouwd en heb meer en meer pijnen over de dag. Ik slaap meer en meer en heb er moeite mee om de deur uit te gaan als het niet nodig is. En daar moet verandering in komen 😉 Vandaar dat ik hulp heb aangevraagd omdat ik er zelf niet uit kom. Gelukkig bestaan er instanties die de nodige hulp kunnen bieden en ben ik met Aleksandra op onderzoek uit waar wij deze zorg het beste kunnen aanvragen?

Ik sta er niet langer van te kijken dat mensen om mij heen mij niet begrijpen en heb besloten om mij er ook niet langer druk om te maken. Dus vrienden, hierbij:

“IK GA JULLIE NERGENS MEER VAN OVERTUIGEN!”

Uiteindelijk heb ik mijzelf ermee en frustreert het mij dat ik soms tegen een muur praat. Het is wat het is…. Niet voor niets heb ik uren en uren lang sinds mijn diagnose het internet afgestruind om mijn waarheid en pad te vinden tussen alles wat geschreven is door artsen uit de reguliere zorg, de complementaire zorg, wetenschappers en alternatievelingen, de mensen die van feiten houden en de spiritueel gevoelige onder ons. Op basis van mijn eigen gevoel trok ik conclusies en creëerde ik mijn eigen weg en waarheid. En ondanks dat ik mij soms afvraag of het nu aan mij ligt dat maar weinigen geloven waar ik in geloof, weet ik één ding zeker: Ik steek samen met een klein percentage van onze bevolking met mijn hoofd boven het maaiveld uit zonder ook maar enige vorm van arrogantie te willen uiten.

In de afgelopen drie jaar na mijn diagnose is het een feit geworden dat de meeste mensen na het krijgen van hun diagnose direct overvallen worden door de angst om te sterven. Net als ik overigens! Echter blijf ik er niet in hangen en heb ik door mijn pad te kiezen vertrouwen gekregen in wat is. En wat is, is hoe dan ook goed. Ik ben mij er ook van bewust dat ik zelf verantwoordelijk ben voor MIJN angsten en niet voor die van een ander. Hoe lastig dat soms ook is te bevatten. Mijn reactie op dat wat mij overkomt door mijzelf of door een ander is bepalend voor hoe ik mij voel en in het leven sta. Als je dat beseft tot in het diepste van je ziel, zul je merken dat je ineens heel veel makkelijker om kunt gaan met moeilijke momenten.

Ik geloof namelijk dat er altijd een les ligt aan alles wat ons overkomt. Soms snap ik direct wat de les is en soms duurt het even of zijn er lessen die ik totaal niet snap? Daarbij heeft iedereen lessen te leren waardoor je even in de war kunt raken en jij je afvraagt wat jij verkeerd doet, terwijl de les juist bij een ander ligt.

Bijvoorbeeld de lessen die mijn oude buurman te leren heeft. Mijn ex buurman die na mijn echtscheiding inmiddels zo’n tien jaar geleden, geen woord meer tegen mij heeft gesproken en mij negeert als wij samen zijn met mijn dochters en overige (ex) familieleden i.v.m. een optreden van mijn jongste dochter eind december jl.

Mijn ex buurman vond ik altijd een intelligente man met het hart op de juiste plaats. Maar door zijn houding in de laatste tien jaar heb ik bijna medelijden met hem gekregen en is alles wat ik in hem zag afgebroken. Als ik mijn dochters ophaal en hij staat in de voortuin, of hij stapt net uit zijn auto dan weet hij niet hoe snel hij zijn hoofd moet omdraaien en naar binnen moet? Zijn vrouw daarentegen doet haar uiterste best en voor mij gevoel staat zij soms in dubio? Ik wens hem en zijn gezin alle liefde en gezondheid toe.

Om maar te zwijgen van een ex collega waar ik goed mee bevriend was. Van het één op het andere moment hoorde ik NIETS meer van hem na de echtscheiding? Hij reageerde niet op mijn telefoontjes, appjes, NIKS! Zijn vrouw en kinderen gaan nog wel goed om mijn mijn ex en mijn kinderen. Ik noem geen namen, maar ook dit heeft mij geraakt, maar minstens tien keer zo gesterkt. En ook “hij” heeft zijn lessen te leren.

Het heeft een paar jaar geduurd voordat ik dit een plek kon geven, maar nu ik mijn waarheid heb gevonden, geloof ik heilig dat niet alle fouten bij mij liggen en hebben ook anderen hun leerweg te bewandelen. ( Nu niet massaal alle fouten van jou op een ander afschuiven, want zo werkt het niet 😉

Uiteindelijk hebben deze en nog zoveel andere situaties en voorvallen de afgelopen jaren mij sterker en sterker gemaakt en heeft mijn diagnose mij zoveel mooie inzichten gegeven dat ik bij mijn standpunt blijf: Als ik mijn leven zou mogen overdoen, zou ik het EXACT zo doen!

Al ziet de toekomst van mij er dan niet heel rooskleurig uit en heb ik de kanker liever niet, ik weet gewoon dat ik zonder mijn diagnose reeds overleden zou zijn en ben in dat opzicht meer dan dankbaar doordat de diagnose en mijn onderbuurvrouw – die mij een trap onder mijn hol gaf om te kijken naar het complementaire – mij inzichten hebben gegeven die onbetaalbaar zijn.

Meer en meer voel ik zelf verlichting en ben ik dankbaar dit alles te mogen zien en beleven. Los van het feit dat ik heel graag beter wil worden zodat ik de mooie plannen die ik heb niet langer voor mij uit hoef te schuiven door de terugvallen die ik regelmatig onderga. Maar ook dat is een les die nodig is. Hoe kan ik anders in staat zijn straks mensen te motiveren en te inspireren als ik niet weet hoe het is om deze ziekte met al haar facetten te moeten doorstaan? Ik moet de taal van de zieken spreken omdat ik anders niet tot hen binnenkom.

Ik blijf zoveel mogelijk authentiek en sta dichter bij mijzelf dan ooit. Naast authenticiteit is het voor mij van belang empathie te hebben. Zonder een hoog empathisch vermogen kan ik mij nooit inleven in een ander. En als ik mij niet kan inleven, dan kan ik misschien wel dicht bij mijzelf staan en prediken wat ik denk, maar met een monoloog bereik je altijd nog minder dan door in dialoog te gaan. Mijn vraag: Hoe oprecht is iedereen om u heen? Hebben zij het daadwerkelijk goed met u voor? Is er geen eigenbelang en gewin in het spel? Hoe puur zijn zij die u willen helpen en wat bereikt u er echt mee?

Iedereen wil toch een gezond en gelukkig leven? Velen van u wellicht in weelde waarin men niets te kort komt? Natuurlijk is dat heerlijk en droom er ook soms van. Maar of het mij, mijn geluk brengt als ik mij alleen slechts daarop focus? Ik denk het niet. Geld is natuurlijk handig en helaas een noodzakelijk kwaad.  Maar genoeg is genoeg. Zonder geld kun je behoorlijk in de problemen komen, maar daar wil ik het nu verder niet over hebben. Jullie snappen dat ook ik geld op de plank moet toveren om vanuit mijn lastige situatie boterhammen te kunnen smeren! Mooie plannen die maar lastig zijn uit te voeren zolang ik ziek ben. Wat dat betreft ben ik niet heel veel anders dan een ander….waarom steek ik dan toch boven het maaiveld uit?

Ik durf te pretenderen dat ik alles wat ik doe, vanuit mijn hart komt. Eerlijk en oprecht, zonder een ander voor de neus te stoten. Als ik A zeg, zeg ik B. Misschien ben ik de laatste tijd wat kortaf in het beantwoorden van mijn berichten, maar dat komt omdat ik heel duidelijk heb aangegeven nu echt voor mijzelf te kiezen omdat ik gewoonweg te veel tijd kwijt ben aan anderen en ik voor mijn gevoel stil sta met alles wat ik doe. Hoe komt het dat ik in maart 2016 al remissie had en dat ik met alles wat ik vooral sinds november 2016 doe nu na de laatste scan lijk stil te staan sinds maart 2016???? Dat is toch gek of niet? Vandaar dat ik tijd aan mijzelf MOET besteden, want ergens gaat er iets niet goed? Stabiliteit is mooi, maar ik ga voor genezing!!!

Je lult lekker Stokkink, maar wat bedoel je nu met dat je boven het maaiveld uitsteekt? Los van het feit dat ik weinig angsten ken, is het de manier waarop en waarom wij met elkaar communiceren? Misschien komt het omdat ik servicegerichtheid hoog in het vaandel heb staan vanwege mijn achtergrond? Ik was Accountmanager, CRM consultant, Business Development Manager, Commercieel directeur en sinds 2003 zelfstandige.

Mijn trackrecord op LinkedIn laat functies zien waarbij ik veel klantcontact heb gehad en hen altijd op een zo goed mogelijke manier heb willen helpen. In alle gevallen! Problemen waren voor mij het meest interessant. Je kon namelijk niets meer kapot maken en alleen maar goed doen. Daar waar anderen wegliepen voor problemen, pakte ik ze maar al te graag op om negativiteit om te bouwen naar positief. Snapt u dat ik dus al heel wat jaren min of meer getraind ben om positief te zijn? Los van het feit dat dit door mijn ouders met de paplepel is ingegeven.

LinkedIn, een zakelijk platform waar mensen elkaar kunnen ontmoeten om hun netwerk uit te breiden. Met wel doel? Ooit wel eens over nagedacht? Natuurlijk staat het leuk om een groot netwerk te hebben. Maar wat is de waarde van dat netwerk als je er niets mee doet? Sterker nog, wat is de waarde van jouw netwerk op het moment dat je eenzijdig communiceert alsof je een monoloog voert? En waar begint zo’n monoloog dan? Voor mij dus al tijdens het verbinden met iemand. Of dat nu is op LinkedIn of op een ander Social Media platform, het lijkt mij niet meer dan normaal dat als iemand jou een bericht stuurt, dat je daarop antwoord. Misschien zie ik dat verkeerd?

De afgelopen weken heb ik vele mensen op LinkedIn toegevoegd. Omdat zij voorbij kwamen vliegen en ik aan de hand van functies en profielfoto’s personen uitnodigde. Ik heb geen professioneel account bij LinkedIn en kan op de één of andere manier niet altijd een berichtje sturen aan iemand waar ik nog niet mee bevriend ben, maar zodra men mijn uitnodiging accepteerde, stuur ik altijd een kort welkomstberichtje waarin ik de persoon in kwestie bedank voor de acceptatie.

LinkedIn is voor mij geen Facebook en zakelijk vind ik dat als je communiceert met elkaar, alles moet kloppen. Je eerste indruk is een daalder waard! U moest eens weten hoeveel mensen hierin al in de fout gaan. Ze lezen mijn welkomstbericht ( tegenwoordig heeft LinkedIn deze functie zodat ik zie dat mijn bericht is gelezen ) maar ik krijg gewoon niks geen reactie terug?

En gelooft u mij, het is helaas meer gewoon dan uniek. Uniek is het dat mensen WEL iets terug sturen. Al is het maar een duimpje, want die krijg ik ook. Maar helemaal niets vind ik zelfs bijna onbeschoft omdat je in communicatie bent met elkaar en daar is LinkedIn toch voor bedoeld? Waarom accepteer je anders de ander? Het is net als in het dagelijks leven. Als ik u gedag zeg op straat dan zegt u toch iets terug? ( Misschien een slecht voorbeeld, want ook hier ontbreekt het velen aan beleefdheid over een voor mij ongeschreven wet )

Ik ben hier enorm van geschrokken en denk dat hier nog heel veel te leren en te halen valt. Ik stond er echt van te kijken en geloof mij dat ook mensen die prediken het goede voorbeeld te zijn, net als de bakker oud brood eten. En dat is dus een belangrijke reden dat ik zonder enige arrogantie durf te zeggen dat ik boven het maaiveld uit steek omdat ik te allen tijde reageer en oprecht en met empathie interesse heb in anderen. Het is geen trucje wat is aan te leren. Het heeft er bij mij altijd ingezeten.

Daarom kan ik niet wachten tot ik weer beter ben en anderen kan uitleggen hoe ik het leven zie en wat ik echt belangrijk vind in het leven en waarom. Geld is nodig om te leven, maar uiteindelijk is liefde waar het om draait. Helaas is het een utopie om te ontvluchten uit deze maatschappij zodat je niet langer een marionet bent van de overheid. Geld is nodig om onafhankelijk te zijn. Onafhankelijk zonder geld is erg lastig als je terminaal ziek bent. Alles kan natuurlijk en waar een wil is, is een weg…

Ons gezin is net als andere gezinnen en ook wij maken genoeg mee waardoor wij op de proef worden gesteld. Regelmatig krijg ik bericht over mensen die te vroeg zijn overleden aan kanker. Meestal staan zij iets verder van mij af en word ik gesterkt dat ik er nog steeds ben. Maar ook dierbaren vanuit mijn verleden overlijden of liggen op dit moment op sterven.

Ons hondje Lotje hebben wij afgelopen december laten inslapen. Ook dat doet iets met ons gezin. En zo hebben we allemaal onze dagelijkse beslommeringen, problemen, maar vooral ook nog steeds mooie dingen! Denk alleen al aan de sneeuw die de tuinen wit maakt…De vogels die hun eten zoeken en die wij maar wat graag verwennen in de achtertuin. Kleine dingen…Ik vertelde er al een keer over in een oude blog uit 2015 toen ik met Wilma, mijn ex partner langs de dijk van de camping in Appeltern liep en tranen over mijn wangen kreeg toen ik een stoet met antieke auto’s voorbij zag komen. Zo mooi! Het is maar net hoe je naar het leven kijkt.

Voor hen die nog te veel kampen met littekens uit het verleden kan ik niet aangeven wat voor jou het beste is om jouw verleden een plek te geven zodat je kunt leven in het nu. Zelf heb ik er soms ook moeite mee en komen oude conserveringen die zich hebben vastgezet in mijn onderbewustzijn naar boven. Maar met de vier magische zinnen uit het ho’oponopono ( de al eeuwenoude Hawaïaanse  vergevingsleer ) zul je merken dat je veel van deze referentiekaders kunt overwinnen. Ik deelde al regelmatig deze mooie meditatie van Jan Verhaar. https://www.youtube.com/watch?v=jHgTKRHDHfI

Ik bezocht Jan onlangs met mijn vriendin Arja Veenendaal. Wij hebben een middag met hem doorgebracht en gefilosofeerd over -de zin van- het leven. Wij waren na een paar uur op, maar voelde tevens een enorme rust over ons heen komen. Ons ego zit ons vaak behoorlijk in de weg. Maar ook het ego van anderen. Anderen die pretenderen ons te helpen, maar soms vooral gaan voor eigen gewin, waarbij misbruik wordt gemaakt door angst. Angst die wij in ons hebben en waar anderen dankbaar gebruik van maken om hun eigen “business” mee te verrijken. Er zijn zoveel charlatans. Ga af op uw gevoel en dat kleine stemmetje in u wat u iets wil duidelijk maken. Vaak is hetgeen wat er het eerst in u opkomt “de waarheid”. Negeer het niet, maar leer te luisteren naar uw onderbewustzijn.

De dag na onze ontmoeting met Jan, waren wij voor ons gevoel haast ‘verlicht’ door wat wij nu wisten en waarvan wij voelden dat het goed was. Na drie jaar leer ik nog elke dag en blijf ik zoeken naar het verfijnen van mijn pad. Mensen die daar niet langer bijpassen, daar neem ik voorzichtig afscheid van omdat ik alleen nog positieve energie om mij heen wil. Ik kan mij geen risico’s permitteren en zet alles op alles om te kunnen leven. En ik heb genoeg om voor te leven! U toch ook?

Hoe het werkelijk met mij gaat is een vraag die ik dagelijks krijg. Ups-and-downs. Veel pijn aan mijn rechterlong, maar dat is al bekend. Ik neem meer en meer THC om de pijn onder controle te krijgen maar kan er geen formule aan vastknopen met betrekking tot de hoeveelheid die ik moet gebruiken om GEEN pijn te hebben, omdat ik momenteel met of zonder THC te allen tijde de steken in mijn long voel. Echter slaap ik zeer slecht zonder THC en is het voor mij op dit moment niet meer weg te denken uit mijn dagelijkse patroon van leven. Aan de andere kant zie ik uit naar de dag dat ik THC niet meer nodig heb, want ik wil een normaal leven kunnen leiden.

Ik kom niet veel meer buiten, maar lig vooral op de bank of op bed. In huis ben ik geen hulpje meer als voorheen, maar komt veel neer op Aleksandra. Zij maakt al lange dagen vanwege haar werk in Venlo en we zijn bezig om hier een oplossing voor te zoeken. Een feestje bezoeken zit er voorlopig niet meer in. Om meerdere redenen sloopt het mij en ben ik dagen erna nog van de leg. Vandaar dat ik liever thuis ben.

Ik beloofde op Facebook kort te vertellen over ons avontuur onlangs in Polen: De afgelopen kerst zijn wij enkele dagen naar de ouders van Aleksandra in Polen geweest. Op de heenweg kregen wij na 600 km problemen met de auto. De auto raakte oververhit en moest aan de kant gezet worden. Geen koelvloeistof. Rustig gereden en bij het eerstvolgende tankstation koelvloeistof gekocht. Na 10-20 minuten wederom dezelfde melding. En wederom was de koelvloeistof verbruikt. Wederom nieuwe erin en rustig achter een vrachtwagen de overige 500 km afgelegd. Ramen iets open en de verwarming vol gas. De temperatuur konden wij digitaal in de gaten houden. Zolang we onder de 125 graden bleven ging het goed. En dat deden we.

Tijdens de kerst kun je echter niets regelen. Direct na de kerst zijn we gaan bellen. En dat was een verhaal op zich. Anderhalve dag zijn we bezig geweest om over en weer te bellen en alle partijen bij elkaar te krijgen. Tot drie keer toe veranderde de oplossing om ons en de auto van de werkgever van Aleksandra naar Nederland te krijgen. Uiteindelijk kregen wij een huurauto voorgesteld. En op het laatste moment het voorstel om ons door een Poolse chauffeur te laten rijden.

Ik rijd liever zelf, maar snap dat het voordeliger is om iemand te laten meerijden en deze persoon weer te laten terug rijden zodat de auto redelijk goedkoop weer terug in Polen komt. Anders zou de auto voor onze deur staan en moet deze op transport terug. En dat kost gewoon meer. Al met al zijn we goed thuis gekomen en laat ik dit avontuur verder rusten voor wat het is.

Deze blog stond al half december klaar, maar het was te lang…..en nog steeds 😉 Lees er vluchtig overheen, of lees hem niet? Het is mij als ik eerlijk ben om het even. Ik heb weer van mij af kunnen schrijven en voor mijn gevoel kan ik er weer even tegenaan. Schrijven voelt als therapie en dat houd ik er dus maar in dit nieuwe jaar.

2018 lijkt mij een mooie kans om in te zetten op NOG meer remissie. Morgen, 4 januari hebben we een “nul” meting in het Rotterdam MC. SPANNEND! Of deze scan nu slechter of beter uitvalt dan het resultaat van oktober 2017 en maart 2016 is mij om het even. Hoe dan ook zet ik alle zeilen bij om dichter bij mijn missie te komen. Genezing van een ongeneeslijke vorm van kanker ….. als ik de wetenschap moet geloven…

Omdat niet alles is wat het lijkt, wil ik voor de zoveelste keer de Choose Life sloep aanhalen. De sloep waarmee ik vaar zodra de door mij gestarte stichting voldoende donaties heeft om te kunnen varen. Zie www.chooselifefoundation.nl

Deze sloep is betaald door een Arnhemse ondernemer en zijn zakenvriend. De sloep is door hen betaald en het is de bedoeling dat de sloep wordt terugbetaald door er vaarten mee te doen vanuit de stichting. Zit er geld in kas bij de stichting doordat er voldoende donaties zijn binnengekomen, dan kan er gevaren worden met de sloep.

De stichting krijgt van mij een factuur en ik reken af met de eigenaren van de sloep. De sloep kost per jaar 10.000,– euro ex BTW. (Even uit de losse pols) Daar zit alles bij in, behalve het verbruik en eventuele catering etc.

Dus beste mensen, deze sloep is NIET van mij!

En het is aan mij en vooral aan de stichting om te zorgen dat er voldoende donaties binnen komen ter waarde van jaarlijks minstens 10.000,– euro ex BTW om de sloep te laten varen zodat mensen met kanker en hun dierbaren een onvergetelijke vaart hebben. Even uit de sleur van de ziekte! En desgewenst een gesprek met mij? ( Het kan, maar dat hoeft niet )

In 2017 heb ik slechts één officiële vaart kunnen doen! Zelf bedacht ik met www.loungenophetwater.nl en www.businessophetwater.nl een manier om commercieel vaarten te doen zodat de sloep wellicht eerder betaald kan worden en de lasten lager kunnen uitkomen zodat er eerder en goedkoper gevaren kan worden. Maar als ik eerlijk ben, ben ik TE onstabiel en is het achteraf ook wel gek ook dat ik vanuit mijn situatie waarbij ik het financieel al lastig genoeg heb mijn tijd besteed aan het rendabel maken van dit goede doel. Hoe graag ik ook zou willen. Maar het kan gewoon niet langer.

Omdat de eigenaren mij niet in mijn nek hijgen en het initiatief blijven steunen, is in goed overleg besproken dat de sloep alsnog wordt ge-crowdfund. Dit wilde ik al vanaf het begin, maar met alle goede bedoelingen van betrokken partijen hoopten wij dat de huidige insteek het ging redden. Echter is het te lastig gebleken door meerdere factoren waardoor het roer nu letterlijk om moet.

Er komt dus binnenkort een crowdfundcampagne waarbij de sloep alsnog wordt ge -crowdfund en het varen met de sloep makkelijker wordt gemaakt om meer en meer patiënten een lach op hun gezicht te toveren. Die ene vaart die ik afgelopen zomer met Wim en zijn dierbaren maakte sprak boekdelen. Hij en zijn familie waren zo dankbaar. Wim stond met tranen in zijn ogen aan het roer. Zijn kleinkinderen schreeuwden het uit van geluk toen wij vol gas richting de IJssel voeren. Drie weken later overleed Wim. Tot op de dag van vandaag koester ik het moment dat ik Wim en zijn familie mocht laten genieten. En dat wil ik graag weer doen in het komende jaar.

Ik zet nu alles op alles om mij beter te voelen en ga er alles aan doen om weer terug te komen. En het crowdfunden van de sloep zal op een professionele manier worden opgepakt. Alles bij elkaar waren de kosten zo’n 100.000 euro om deze sloep mogelijk te maken. Een peulenschil bij de miljarden die reeds zijn uitgegeven aan kankeronderzoeken. Dus lijkt het mij niet onmogelijk om deze droom waar te maken….we hebben maar een paar bedrijven, instanties of mensen nodig die dit initiatief kunnen steunen….een paar….of juist heel veel? Maar u ziet wel dat deze sloep alles behalve van mij is zoals zovelen denken. En dat ik zelfs privé activiteiten wilde ontplooien om deze sloep te laten varen.

Mocht u een idee hebben om deze sloep bij elkaar te crowdfunden, dan stel ik het zeer op prijs dat u mij daarover informeert door mij een bericht te sturen via deze site. Het is mijn doel om anderen te helpen en als ik daarmee uiteindelijk zelf ook een boterham kan smeren en een “normaal” leven kan leiden dan heb ik mij niets meer te wensen.

2018 word het jaar waarin ik weer voorzichtig wil meetellen en mooie tochten hoop te maken met mede lotgenoten.

Mijn gezin en ik staan voorop en met de rust die ik de komende paar maanden heb ingepland hoop ik de mooiste zomer ooit te krijgen.

Maak er allemaal een mooi jaar van.

Gezond en liefdevol, want dat is waar het echt om gaat.

Edwin