4 jaar verder maak ik de balans op

Het is vandaag zondag 30 september 2018. Gisteren hadden wij een verjaardag van een goede vriendin. Ik zag er naar uit om daar heen te gaan, want hele dagen voornamelijk binnen zitten is ook niet alles. Maar mijn lijf had helaas andere plannen en ik kon niets anders dan mij schikken.

Echter….. op de één of andere manier was ik er niet blij mee dat ik niet kon gaan en kon ik maar moeilijk accepteren dat ik “WEER” ziek was en niet in staat was de deur uit te gaan. Het ging al langere tijd juist zo goed? Wat is er in godsnaam – wederom – aan de hand?

En zo heb ik in de afgelopen 4 jaar sinds mijn ziek zijn meerdere momenten gehad, waarbij ik mij afvroeg: “Waarom?”. Waarom ik? Waarom zo en niet anders? Wat is mijn les? Zit hier wel een boodschap achter? Een les voor het leven? Of bedenken anderen – of heeft ooit “iemand” bedacht – dat er altijd “lessen” te leren zijn achter dat wat ons overkomt? Is het niet gewoon een feit zonder een dieperliggende boodschap?

Ik weet het niet? Maar ik voel mij er wel zo prettig bij dit ( een achterliggende boodschap ) voor lief aan te nemen. Want laten we eerlijk zijn: Als wij een les te leren hebben door het hebben van een ziekte, dan kunnen wij ons beseffen dat de situatie waarin wij op dat moment verkeren tijdig is. Eens? ( Snap je de achterliggende boodschap van wat ik hier zeg? Ik zeg dus eigenlijk dat als je ziek bent dat deze fase van ziek zijn niets dan een tijdelijk iets is. Het gaat over naar een andere fase. Het enige is dat “IK” de opvolgende fase in de hand wil hebben en het liefst zelfs kan sturen!

Als ik namelijk “NIETS” doe dan kan ik met grote zekerheid zeggen dat de opvolgende fase een fase erger is of zelfs de dood. Maar door juist heel bewust “IETS”, “NIET” te doen, en heel bewust juist “IETS”, “WEL” te doen, voer je zelf de regie in het ziekteproces. Ik praat voor mijzelf en beperk mij ook echt tot mijzelf. Ik blijf het zeggen dat je wat ik schrijf niet voor zoete koek moet nemen. Het is “MIJN DING”. En ik ben nu eenmaal een beetje “anders” dan de meeste mensen. Net zoals “JIJ” die dit leest. En zo zijn wel allemaal “uniek” en “bijzonder”. Ik schrijf wat onsamenhangend, maar ik corrigeer niets. Behalve de spelfouten die ik denk te moeten verbeteren. Maar ook dat is “MIJN” ding, want mijn teksten blijken vol met fouten te zitten al doe ik alles wat in mijn vermogen zit 😉

Leren heeft mijns inziens alleen zin als je het geleerde mee kunt nemen in de rest van je leven. Dus voor mij betekend dit dat wij deze “tijdige”situatie “gewoon” moeten doorstaan, wetende dat opéénvolgend, er een nieuwe fase aanbreekt, waarbij het geleerde meegenomen kan worden om onze ziekte eenvoudiger te dragen en ons wijsheden meegeven om het leven zoals het hier bedoeld is als zodanig aan te gaan. De dood is ook zo’n fase waarin ik geloof. GOUD! Geloven dat het na de dood niet stopt. Hoe mooi is dat? De enige reden dat de gedachte van een leven na de dood ons tijdens dit leven angstig maakt, is dat wij ons leven hier op aarde – vooralsnog – niet kwijt willen.  Ondanks alle negativiteit, oorlogen, mishandelingen, armoede, hongersnood, etc. etc.

En zo zie ik zelf telkens weer iedere fase, waarin ik even weinig tot geen energie heb, of op een andere manier net even wat meer verbinding heb met mijn ziekte dan anders. En deze verbinding zou je aan de ene kant liever overslaan. Aan de andere kant is en lijkt dat – vooralsnog – vanuit het totale ziekteproces en de logica die wij hierin “willen” aannemen, onmogelijk. Onmogelijk omdat ik na vier jaar voor mijzelf durf te zeggen dat