Na een maand van radio stilte

Ik ben er nog steeds, maar bloggen doe ik niet als ik niets te melden heb. Echter krijg ik zoveel berichten van mensen met de vraag hoe het met mij gaat, dat ik er bijna een dagtaak aan heb om iedereen te beantwoorden. Vandaar deze blog om jullie te laten weten dat het nar gelang de omstandigheden goed met mij gaat.

Hoezo gaat het goed met mij? Nou, simpel eigenlijk. Zoals jullie allemaal weten trek ik mij niet zoveel aan van de kanker in mijn lijf en leef ik met de dag. Ik geniet van kleine dingen en meer en meer maak ik mij geen zorgen omdat ik meer en meer inzie dat dit toch geen zin heeft. Dat klinkt weer als een cliché, maar je moet de mensen eens de kost geven die zich WEL druk maken vanwege het feit dat ze ziek zijn. En dat is ook niet zo gek natuurlijk, want het laatste wat je wilt horen is dat je een ziekte hebt waardoor je niet lang meer te leven hebt terwijl je misschien net op de helft van je levenspad bent?

Ik blijf het zeggen dat bij mij de boodschap heeft gezorgd voor een positieve wending in mijn leven. Ik ben zo mega eigenwijs dat alleen de boodschap terminaal te zijn mijn aandacht trok. Ik durf gerust te stellen dat ik zonder de diagnose waarschijnlijk op dit moment in mijn laatste levensfase zat dan wel er misschien zelfs niet meer geweest was?

In september 2014 tien dagen lang tussen de 39 en 41 graden koorts. Ik lag te ijlen op de bank. In bed kon ik niet meer liggen omdat ik zo aan het draaien en het zweten was dat het bed te klein was. Hele dagen slikte ik paracetamol en ibuprofen en zorgde de koorts ervoor dat ik stemmetjes in mijn hoofd hoorde die mij opdrachten gaven. Voor mij gelijk het bewijs dat er mensen zijn die stemmen in hun hoofd horen. Deze ervaring leerde mij dat ik door de hoog aanhoudende koorts als het ware in een andere soort trilling of “dimensie” zat.

Als ik er op terug kijk dan snap ik soms niet hoe ik er doorheen ben gekomen, maar blijkbaar kun je heel wat aan op het moment dat je in een dergelijke situatie verkeerd. En dat pas uiteindelijk drie kwart jaar later de diagnose terminaal uitgezaaide long NET kanker kwam verbaasd mij nog steeds? Waarom pas drie kwart jaar later? Al die tijd kon kanker zijn gang gaan en leek het er op dat ik gewoon de ene longontsteking na de andere zou hebben verzuimd. Röntgenfoto’s lieten littekenweefsel zien wat uiteindelijk de tumor in mijn long bleek te zijn. En pas de geavanceerde scan in Nieuwegein liet zien dat mijn hele lijf vol zit met tumoren. Mijn hoofd, ruggengraat…En dan komt de boodschap…

Stel ik zou de scans niet hebben gedaan en nooit hebben geweten dat ik kanker onder de leden had. Zou ik dan heel veel zieker zijn geworden dan ik nu ben? Wat niet weet wat niet deert toch? Ik denk echter dat ik zieker zou zijn geworden of zelfs zou zijn overleden. Want juist door de diagnose ben ik veel bewuster gaan leven en heb ik geleerd berusting te vinden in mijn diagnose en dat is het grootste geschenk wat een kankerpatient zich kan wensen. Berusting betekend geen zorgen. En geen zorgen betekend rust. Rust in mijn hoofd. Door de diagnose ben ik mij ook gaan verdiepen in het complementaire. Iets wat ik nooit had gedaan als ik niet wist dat ik kanker had. Dus die diagnose van mij was echt een geschenk. Dat riep ik al vrij snel na de diagnose zoals jullie hier ook kunnen terug lezen in eerdere blogs, maar misschien dat jullie nu begrijpen waarom ik dat ook echt zo zie?

Zonder de diagnose zou ik nooit achter Biologika Nederland zijn gekomen. Zou ik nooit zelf de uitspraak hebben gedaan dat ik denk dat de kanker bij mij is te wijten aan langdurige stress, verdriet, onmacht, rancune…De leer van dr. Hamer. Een Duitse oncoloog die reeds 30 jaar geleden honderden patiënten van hem ondervroeg om te achterhalen of er een causaal verband bestaat tussen traumatische ervaringen en het krijgen van een ziekte als bijvoorbeeld kanker. Hij ontdekte deze verbanden en zijn leer is uiteindelijk door Biologika opgepakt om het meer toegankelijk te maken middels de vijf zogenaamde natuurwetten van Biologika, om het ons in hapklare brokken uit te leggen. Ik riep het al sinds mijn diagnose, maar toen ik in november 2016 voor het eerst kennis maakte met Biologika was het voor mij de bevestiging van alles wat ik zelf al die tijd vermoedde.

Daarom zal Choose Life Now samen met Biologika Nederland een workshop houden om jullie te informeren over deze leer. Mij heeft het geholpen bij het vinden van berusting en acceptatie. Ik heb vervolgens gewerkt aan mijn “traumatische” ervaringen en er korte metten mee gemaakt door een oude Hawaiiaanse (sjamanen) vergevingsleer te beoefenen. Want als jij ook denkt dat je ziek bent geworden door stress of traumatische ervaringen, dan zul je aan het werk moeten om deze op te lossen. Langdurig verdriet of stress door een situatie die onomkeerbaar was en waar je geen enkele invloed op uit kon oefenen, maar waar je wel tot in de lengte der dagen last van hebt….denk aan het verlies van een dierbare. Of misschien nog erger, het verlies van een kind. Maanden en jaren gaan voorbij, maar los laten lukt het je niet. Altijd weer komt het naar boven en het verdriet wordt er niet minder om. Dit soort extreme ervaringen dienen onder professionele begeleiding verwerkt te worden om tot genezing van kanker te kunnen overgaan. Dat is heel lastig, maar niet onmogelijk om te leren milder met het verlies om te gaan. Ik geloof dat verdriet en stress ziek maakt. Deze blog lijkt een recapitulatie van eerdere blog en dat klopt ook enigzins. Maar gezien de berichten van vele mensen die mij bereiken denk ik dat het goed is dat ik alles nog een keer herhaal zodat ook nieuwe volgers direct weten hoe ik er in sta.

En zo sta ik er dus in. Ik heb mij zorgen genoeg gemaakt en kan nog dagen praten over hoe ik mijn situatie zie of kanker, de reguliere zorg en alles wat er bij komt kijken, maar daar heb ik echt geen zin meer in. Ik wil mij focussen op wat nu is. Ik maak voorzichtig plannen in de nabije toekomst en probeer straks met de sloep mooie tochten te kunnen maken met andere lotgenoten of juist met “gezonde’ mensen die willen genieten. Want of we nu ziek zijn of niet, genieten verdienen we allemaal.

Dit jaar heb ik besloten om jullie te laten zien dat je ook met kanker nog kunt genieten. En ik besef mij heel goed dat niet iedere kankerpatiënt de mogelijkheid heeft om net als ik in het leven te staan. Maar hoe erg jouw specifieke situatie ook is, jij bent te allen tijde zelf verantwoordelijk voor hoe jij je voelt. Dat klinkt hard want je hebt uiteraard niet alles zelf in de hand en jou kan van alles overkomen. Negatieve of moeilijke situaties waar je even geen raad mee weet? Wat het ook is als je leert dat jij dus zelf verantwoordelijk bent voor hoe jij je voelt, dan kun je de hele wereld aan. En geloof mij, daar heb ik echt nog wel eens problemen mee. Maar het gaat me gelukkig steeds beter af.
De negativiteit van sommige mensen kunnen jou onderuit halen terwijl je er totaal niet op berekend bent. Meningen, uitspraken van derden. Sommige mensen beseffen totaal niet wat ze je aandoen met ongezouten opmerkingen. Ik kan er meer en meer om lachen.

Het ene moment heb je vrienden en het andere moment zie je ze niet meer? Ik heb genoeg over me heen gekregen. Destijds toen ik ging scheiden, of toen ik verliefd werd op Aleksandra. Mensen zijn zo goed in het veroordelen van anderen. En ik kon mij er zo over opwinden dat ik er bijna nog zieker van werd.

Natuurlijk zie ik dat veel mensen zich aan mij optrekken omdat ik zo positief ben. Maar laat ik hierbij gelijk duidelijk maken dat ik dit niet voor jullie doe, maar puur en alleen voor mijzelf. Het enige wat ik voor jullie doe is dat ik met jullie alles deel. Of je er iets mee doet is aan jou? Wellicht laat ik je juist een weg zien die je nooit en te nimmer wilt bewandelen? Dan hebben we toch iets voor elkaar kunnen betekenen.

De drang om gelukkig te zijn en mij geen zorgen te hoeven maken om wat ik wel of niet heb is zo groot dat dit gevoel een eigen leven is gaan leiden. En dat wordt weer versterkt door de Hawaiiaanse vergevingsleer die ik dagelijks beoefen. Ik her programmeer mijzelf. Dit in combinatie met het geloof wat ik heb – niet alleen in god maar ook in mijzelf – maakt dat ik mij nauwelijks nog zorgen meer maak omdat ik voel dat het goed is zoals het is. En wat er komt is ook goed. Het is altijd goed. Apart of niet? Tja, twee jaar geleden zou ik mezelf voor gek hebben verklaard, maar nu ben ik gelukkiger dan ooit tevoren. Tijd is maar een nummer. Als ik nu al terug kijk op het leven dat ik had dan mag ik mij ten opzichte van vele anderen op deze aardkloot gelukkig prijzen. En dat doe ik dus ook maar.

Nou, misschien was dit wel één van de meest onsamenhangende blogs van mij ever. Dat heeft dan misschien te maken met dat beetje thc wat nog in mijn bloed zit van gisterenavond, want ik neem nog steeds trouw cbd pasta en thc olie. Naast uiteraard de supplementen, visolie, M3, O2 drops en tal van mooie producten waar ik mee experimenteer. Maar ik post het toch. Ik probeer er wat taalfouten uit te halen met de spellingchecker, maar ga verder niet meer kijken of het één verhaal is of dat er van alles de revue is gepasseerd waar we met z’n allen geen touw aan vast kunnen knopen?

Als ik begin te tikken, dan lijkt het er soms op dat alles via de automatische piloot gaat en de hersens in mijn vingers bepalen wat er getikt word. Ik hoef alleen maar te kijken naar het scherm.

Trouwens, voordat ik het vergeet: binnenkort komt de Choose Life sloep! Hoe gaaf is dat?
Morgen reis ik af naar het Noorden des lands met de camera onder de arm om morgenavond de meest recente beelden te posten van de sloep. Er komen enkele toeleveranciers om de laatste zaken af te stemmen en daarna zal het niet lang meer duren en mogen we medio half mei de sloep in Arnhem verwachten.

Mooie dingen liggen in het verschiet.
Als mijn gezondheid ook meewerkt dan nemen ze mij 2017 niet meer af!
En als mijn gezondheid niet meewerkt, dan zien we dan wel weer hoe ik er voor sta.
Daar lig ik nu nog niet wakker van, want in Polen dacht ik afgelopen maart ook dat ik er tussenuit zou knijpen en ik ben er nog steeds 😉

Maak er een fijne zondagavond van.

Zeg eens eerlijk?

Als je mijn blog zo leest, welke schoenen draag ik dan?

Ik zeg niks….