Niet lezen als u geen sterke maag heeft!

Ik twijfelde of ik dit moest bloggen, maar het leven van iemand met kanker heeft soms ook moeilijke momenten. Weet in ieder geval dat ik geen onnodige risicos neem en nog steeds zelf bepaal wat ik wel en niet doe waarbij ik meer dan goed luister naar mijn eigen lijf.

Het gaat weer rustig aan iets beter. Vorige week vrijdag dus terug gekomen uit Polen. Ofschoon de reis vrij vlot ging met weinig klachten, was het vrijdagavond en nacht een kleine ramp.

Door de diarree ben ik in vier dagen vijf kilo afgevallen. Het bloed ophoesten was onverwacht en kon ik niet echt plaatsen?

Maar wat ik niet heb verteld is dat ik op een gegeven moment ook bloed bij mijn ontlasting kreeg. In eerste instantie oud bloed wat van ver kwam en de ontlasting bijna zwart kleurde.

Maar later die nacht werd het zelfs helder bloed. Weinig diarree maar bijna alleen maar bloed.

Ik heb jullie gewaarschuwd

Als je dan kijkt op google wat dat allemaal kan zijn dan wordt je niet vrolijk. Maar ik bleef rustig en vertrouwen houden omdat ik me niet heel erg beroerd voelde. Niet veel erger dan normaal tijdens de diarree.

De koorts was ook al een dag afgenomen. Dus waarom zou ik mij zorgen maken? Als ik niet zou weten wat er uit mijn kont kwam dan zou ik mij minder zorgen maken want wat ik zag kwam niet overeen met wat ik voelde.

Aleksandra daarentegen wilde het liefst dat ik direct naar het ziekenhuis zou gaan omdat ik geen risicos moet lopen. En dat snap ik natuurlijk, maar ja, ik zag dat niet zitten omdat ik dan gelijk aan het infuus ga en weer in de molen zit. Met alle respect had ik daar totaal geen zin in.

Zoals ik al vaker roep is het lichaam in staat veel problemen zelf op te lossen. En dat dit soms gepaard gaat met pijn, koorts of extreme reacties, dat neem ik op de koop toe want niemand heeft aangegeven dat eventuele genezing makkelijk zal zijn.
En daar geloof ik nog steeds in.

Ik maakte de afspraak met Aleksandra dat als het niet binnen een week over is, ik alsnog naar het ziekenhuis ga. Ik heb colloidaal zilver genomen. Drie dopjes over de dag, extra supplementen, redelijk wat thee en water gedronken, een uur in bad gezeten. Ben op bed gaan liggen met wietolie en ben gaan mediteren. En een wonder geschiedde.

Zaterdagochtend stond ik op en ik voelde me redelijk goed. Om de proef op de som te nemen trok ik mijn rechter been omhoog om een keer goed gas te geven en het geluid van een trompet galmde door de kamer. Alles bleef droog.

Ik nam mijn geperste citroen met lauw water in om de dag zoals altijd te beginnen en na een half uur bleek ook mijn ontlasting weer een normale vorm te krijgen.

Nu maar weer aansterken want het is wel een aanslag op je lijf. Wat er precies is gebeurd weet ik niet, maar het kan allemaal te maken hebben met de epicrisis. Het oplossen van mijn conflicten uit het verleden.

Als ik dan even een bruggetje mag maken naar het programma van Alberto Stegeman van eergisterenavond waar hij twee alternatieve artsen aan de kaak stelde dan heb ik daar gemengde gevoelens over.

De theorie van dr Hamer is de theorie waar Biologika Nederland op ontwikkeld en verbeterd is. Een theorie die middels prooven records heeft bewezen te “kunnen” werken. Mits er twijfel is. De patient dient er volledig achter te staan en daadwerkelijk alle conflicten uit zijn verleden een plek te geven. Verdriet, rancune, negatieve eigenwaarde etc.

Omdat kanker een brede aanpak vergt, zul je bewuster moeten leven en aan je voeding moeten denken, je rust en beweging.

Om je lichaam weer in balans te krijgen zul je ervoor moeten zorgen dat je van jezelf leert houden en jezelf vergeeft op diverse fronten. Maar ook mensen uit jouw verleden of heden die je misschien op een bepaalde manier onrecht hebben aan gedaan?
Maar ben bewust van het feit dat jij hoe dan ook verantwoordelijk bent voor jouw reactie op hen. Uiteindelijk ben jij zelf verantwoordelijk voor hoe jij je hierdoor voelt en hoe lang.

Ik zit midden in een leerproces om daarmee om te gaan. In mijn geval valt er veel te verwerken en ben ik aardig op weg om mijn conflicten uit mijn verleden te verwerken en een plek te geven.

Terugkomend op het programma van Alberto Stegeman kan ik niet anders dan de conclusie trekken dat de betreffende artsen daadwerkelijk een hocus pocus praktijk uitoefenen. Ik kan me er werkelijk niets bij voorstellen hoe deze artsen hun diagnose stellen en hoe zij totaal geen ruimte laten om hun patient een keuze te geven. Niets dan hoop en valse beloftes. Geen visitekaartje voor complementair geneeskundigen.

Echter heeft Alberto geen idee wat er nog meer te koop is in de wereld van de complementaire geneeskunde en was zijn “undercover” gast van de site kwakzalverij.nl iemand met een wel erg gekleurde bril die net als zijn collega’s alles vanuit een wetenschappelijk perspectief benaderen. Daarbij alles en iedereen op alternatief vlak tot op de grond neerhalen waarbij geen enkele uitspraak geschuwd wordt.

Helaas kan ik hier weinig begrip voor opbrengen omdat er ook heel veel moois wordt  behaalt in de complementaire zorg.

Omdat de belangen van de reguliere zorg een negatieve uitwerking hebben op dat wat de complementaire zorg te bieden heeft, zie ik voorlopig nog geen holistische aanpak op nationaal niveau uitgerold worden en heb ik mijn twijfels over het bestaansrecht van kleine praktijken, gezien de macht die de reguliere sector uitvoerd om dit soort initiatieven een halt toe te roepen.

Ik ben misschien te simpel, maar als blijkt dat de wetenschap slechts een klein percentage kent van hoe onze hersenen daadwerkelijk werken en waar wij zelf toe in staat zijn, dan is er toch geen speld tussen te krijgen dat wat de wetenschap te bieden heeft niet compleet is en dat er juist aanvulling gezocht dient te worden in het complementaire?

Affijn, ik heb vanmorgen sinds lange tijd een mooie boswandeling gemaakt van zo’n tien kilometer waarbij er behoorlijk wat heuvels zijn getrotseerd. Ben bekaf, maar voldaan en ga volgende week weer.

Zo zie je maar weer dat je van het één op het andere moment een enorme terugval hebt en denkt ik piep er tussenuit en je enkele dagen later fluitend door het bos loopt.

Het blijft mijn eigen reis van ontdekkingen en persoonlijke expirimenten met als uiteindelijke doel nog lang, gezond en gelukkig te leven. En als dat gaat zoals ik dat nu ervaar dan teken ik ervoor en neem ik de terugvallen op de koop toe.

Maar wie weet krijgt mijn stellige geloofsovertuiging uiteindelijk de overhand en word ik 96 in 2065? Maar daarna houdt het toch echt op.

Je krijgt wat je denkt, uitspreekt en beleefd, dus jullie snappen hoe ik iedere dag weer in mijn diagnose sta.

Het voelt als mijn plicht om het door mij gekozen pad te bewandelen, met als doel anderen te inspireren in de weg naar acceptatie en berusting.